دبلیودستورالعمل‌های پزشک که به‌طور ایده‌آل استفاده می‌شوند و نژاد و قومیت بیماران را نادیده می‌گیرند، می‌توانند در مورد ابتلا به دیابت در افراد رنگین‌پوست بیشتر از اینکه مفید باشند، ضرر داشته باشند. تحقیقات جدید که در مجله Annals of Internal Medicine در روز دوشنبه منتشر شد، نشان می‌دهد که افراد از گروه‌های نژادی و قومی خاص باید با شاخص توده بدنی پایین‌تری نسبت به سفیدپوستان غیر اسپانیایی از نظر دیابت غربالگری شوند – توصیه‌ای که با دستورالعمل‌های اخیر پیشگیرانه ایالات متحده در تضاد است. گروه ویژه خدمات.
تأیید مجدد نقش نژاد و قومیت در زمانی که پزشکی در تلاش است خود را از شر ابزارهای مبتنی بر نژاد – مانند الگوریتمی که برای ارزیابی عملکرد کلیه استفاده می‌کند – که به نابرابری‌های سلامتی بزرگ در سلامت کلیوی کمک کرده است، خلاص کند، یک پیشنهاد دشوار است. ایالات متحده. نویسندگان مقاله در مصاحبه با STAT به همین میزان پی بردند.
با این حال، آنها استدلال می کنند که استفاده از یک رویکرد یکسان برای غربالگری، زمانی که دیابت در سیاه پوستان، اسپانیایی تبارها و آسیایی آمریکایی ها دو تا چهار برابر شایع تر و کشنده تر است، احتمالاً منجر به تشخیص نادرست بیماری می شود. و شکاف های بهداشتی را افزایش دهد.
تبلیغات
دستورالعمل‌های فعلی که سال گذشته توسط کارگروه صادر شد، به پزشکان توصیه می‌کند بزرگسالان بین 35 تا 70 سال با BMI 25 یا بیشتر را برای پیش دیابت و دیابت نوع 2 غربالگری کنند. اما داده‌های تحلیل شده توسط نویسندگان مقاله نشان می‌دهد که گروه‌های نژادی و قومی خاص باید با شاخص توده بدنی پایین‌تری برای تشخیص دیابت با همان نرخی که در افراد سفیدپوست وجود دارد غربالگری شوند – BMI 18.5 برای سیاهپوستان آمریکایی و آمریکایی اسپانیایی تبار و 20 برای آمریکایی‌های آسیایی.
«این موردی است که ما می‌سازیم: اینکه اگر به دنبال آزمایشی هستید که در همه زیرگروه‌ها به یک اندازه حساس باشد، آن‌گاه زیر گروه کم‌خطر را انتخاب می‌کنید که آمریکایی‌های سفیدپوست هستند، و سپس از آن به عنوان آستانه استفاده می‌کنید، و دروو کازی، نویسنده ارشد مقاله، گفت: سپس آن را با دیگران تنظیم کنید. “در واقع ممکن است که افراد اقلیت های نژادی و قومی ممکن است به آستانه حساس تری نیاز داشته باشند.”
تبلیغات
به این معنا که، حتی در “وزن های طبیعی”، افراد غیرسفید پوست چندین برابر بیشتر از سفیدپوستان در معرض ابتلا به دیابت هستند و این موضوع این سوال را مطرح می کند که آیا BMI روش موثری برای تعیین خطر ابتلا به دیابت در بیماران است یا خیر.
کازی می‌گوید: «من احساس راحتی می‌کنم که بگویم، حتی وقتی از معادلات مبتنی بر نژاد فاصله می‌گیریم که ضرر بیشتری نسبت به منفعت داشته‌اند، باید معادلات مبتنی بر ریسک را بپذیریم، حتی اگر بسیاری از این ریسک‌ها همراه با مسابقه باشد.» “اگر این شیب خطر را نادیده بگیریم، هیچ راهی برای غربالگری عادلانه دیابت وجود ندارد.”
نیل پاو، رئیس پزشکی در بیمارستان عمومی زاکربرگ سانفرانسیسکو، و یکی از افرادی که تلاش برای تغییر معادله بیماری کلیوی را رهبری کرد، گفت که یک آستانه یکپارچه برای دیابت مطلوب است، آستانه‌ای که «به یک نرمال تبدیل نشده باشد». نژاد است و یک گروه را بیشتر از گروه دیگر ضرر نمی کند. پزشکان باید عواملی غیر از نژاد، سن و BMI مانند سابقه خانوادگی، سابقه دیابت بارداری و سبک زندگی کم تحرک را نیز در نظر بگیرند.
راهول آگاروال، نویسنده اصلی، زمانی که آگاروال در دانشکده پزشکی دانشگاه بوستون تحصیل می کرد، به موضوع تفاوت های نژادی و قومیتی در خطر دیابت علاقه مند شد.
Neeru Aggarwal یک زن جوان و سالم با BMI متوسط و ورزش منظم بود. این تشخیص خانواده او را شوکه کرد و باعث شد پسرش به این فکر کند که آیا علمی در زمینه نرخ بالای دیابت یا “قند بالا” وجود دارد که او به طور حکایتی در اعضای خانواده و جامعه خود می دید. او به خاطر می‌آورد که چگونه در گردهمایی‌ها، عزیزان باید بر تعداد کربوهیدرات‌هایی که می‌خورند نظارت کنند یا دسرها را رد می‌کنند – همه محدودیت‌های دردناک در مواجهه با بشقاب‌های غذای هندی آب‌کننده.
آگاروال، پزشک مقیم مرکز پزشکی Beth Israel Deaconess، گفت: “ما اغلب فکر می کنیم که دیابت یک بیماری کاملاً مبتنی بر سبک زندگی است، که مردم به دلیل داشتن رژیم غذایی نامناسب به آن مبتلا می شوند و به اندازه کافی ورزش نمی کنند.” “اما در واقع، این یک فرآیند چند عاملی است.”
کازی، همچنین هندی آمریکایی و دانشیار دانشکده پزشکی هاروارد، زمانی که پدر و مادرش در سنین 30 و 40 سالگی به دیابت مبتلا بودند، با وجود داشتن قاب نازک، چیزی مشابه را تجربه کرد.
کازی و آگاروال می گویند مقاله آنها برای ارائه راه حل کامل برای یک مشکل پیچیده نیست. ما بیشتر به بحث مقایسه ای بین گروه های نژادی/قومی مختلف می پردازیم، اما در واقع نمی گوییم که این آستانه دقیق برای غربالگری است. و این چیزی است که حوزه کارهای مهم آینده است.» آگاروال گفت.
شاخص توده بدنی و برچسب‌های نژادی و قومیتی اغلب معیارهای خامی از خطر هستند که به عنوان جایگزینی برای چیزهای دیگر استفاده می‌شوند، اما آنها ابزارهای در دسترس هستند و خطر ادامه عدم تشخیص دیابت بسیار وحشتناک است. دیابت می تواند منجر به حمله قلبی، مشکلات بینایی، دیالیز و تعدادی دیگر از مسائل و عوارض سلامتی شود. اما مداخله زودهنگام می تواند به میزان قابل توجهی خطر عوارض و مرگ را کاهش دهد. محققان امیدوار بودند که راهنمایی های موقتی را ارائه دهند که پزشکان و بیماران بتوانند فوراً اتخاذ کنند، در حالی که محققان به سمت محاسبه پیچیده تر خطر کار می کنند.
آگاروال گفت: “مضرات بسیار فاجعه بار هستند.” بنابراین، شناسایی دیابت به‌طور مناسب و به‌موقع می‌تواند تأثیر قابل‌توجهی بر میزان عوارض و مرگ و میر بیماران داشته باشد.»
از نظر Licy Yanes Cardozo، پزشک دانشمند در مرکز پزشکی دانشگاه می سی سی پی، و یک متخصص غدد درون ریز، یافته های این مقاله داده هایی را که پزشکان از قبل در مورد نتایج نابرابر سلامت دارند، تقویت می کند و به عنوان یک فراخوان برای اقدام عمل می کند. پزشکان می توانند شیوه های غربالگری خود را بلافاصله تغییر دهند و از دستورالعمل های رسمی به عنوان نقطه شروع استفاده کنند اما از قضاوت خود بر اساس بیمار استفاده کنند. او گفت: «این واقعاً قدرت را به پزشکان باز می‌گرداند. استفاده از قانون یکسان برای هر بیمار منفرد، هرگز ایده خوبی در پزشکی نبود.
کاردوزو، که مقاله‌ای در زمینه حذف نژادپرستی در غدد درون ریز نوشته است، می‌خواهد دستورالعمل‌های رسمی USPSTF را تغییر دهد تا انعطاف‌پذیری بیشتری در شیوه‌های غربالگری دیابت فراهم شود. تنها زمانی که این دستورالعمل‌های پزشک تغییر کند، مدیکر و بیمه‌گران ملزم به پوشش غربالگری زودهنگام دیابت با BMI پایین‌تر خواهند بود.